Kiraz mevsimi Şiiri - İsa Kaya

gün ışımadan kalkılır yola koyulurdu ahali
her sabah dağınık
perişandı ev hali

yaşlılar ve çocuklar kalırdı evde
sizin evde sen
bizimkinde ben

ortalık bize kalırdı hatırla
yaşlılar peşimizde koşturamazdı
kulakları işitmez
işitse de anlamaz

kiraz vaktiydi mevsim

dallarına tırmanıp çatıya çıkmıştık
popon cıs olmuştu güneşle kavrulan kiremitte

havalandırmıştım o an
masumane ellerimle