Kin Ve Nefret Şiiri - Yunus Emre Durmaz

Susuzluğum dinemedi o vakit
Rutubetli duvarların arasında
Koktukça sararan menekşeler
Hasırlar serilmiş küçük umutlara
İnsanlar göçebe sevgiler beslemiş
Kahpe kayınların kabuklarına
Bir tek yumurtaya yarım kilo biber
Daha da acıtmadı dilimdeki yarayı
Bi kapıdan tutundum kapandıkça diğeri
Çöküverdi dizlerim kendi üstüne
Tanrı suçu omuzlarıma bindirdi
Ben sana biçildiğimden beri
Hırkamın hakisi attıkça rengini
Yavru ceylanlar bahar görmüş
Dimdik boyunları insanoğluna karşı yoksa
Yaşayacak kadar cesur değillermiydi
Çıkmaz sokaklarda kahredilen çocuklar
Daha beslenmeden aç ve açık zihinleri
Bir masa lambası altında düşünür birileri
Kin ve nefret neden yaratıldı
Onca güzel şeyin varlığında o vakit