Kimseyi Rahatsız Etmem Şiiri - Mucize Şi ...

Kimseyi rahatsız etmem

Bu Saatten Sonra Kimseyi Varlığımla Rahatsız Etmem
Herkes tercihiyle mutlu olsun, dedim;
Sessizlik yetti bana, kalabalık istemem artık.
Bir zamanlar kapım açıktı, ışık saçardı gecelere
Şimdi perdeyi çektim, nazik ama kararlı.

Bir daha bu kadar değer verir miyim?
Bilmiyorum ama; bilmiyorum demek bazen özgürlüktür.
Çok verdim, eksilttim kendimi,
Adımı unutacak kadar verdim ki,
Geriye yalnızca bir hatıra kaldı: yıpranmış bir gül yaprağı gibi.

Benden bu kadar…! dedim, ve dünya hafifledi.
Sırtımdaki ağır sözleri bıraktım yol kenarına,
Toplayan varsa alsın, istemezsem geri almayayım.
Çünkü öğrendim: sınırlar, sevginin değil, sağlığın temeliymiş.
Sevgi verirken kaybolmamak da bir erdemmiş.

Gözlerimde bir şehir var, artık daha az ışıklı,
Ama sokakları bana ait; adımlarımın ritmiyle temiz.
İçeride eski bir radyo çalıyor: uzak sesler, hatırlamalar
Dinlerim bazen, omzumda hafif bir hüzün gagası,
Sonra kapatırım; huzurumu bozan melodilere tahammülüm yok.

Herkes kendi tercihiyle dolaşsın.
Kimi güneşi kucaklar, kimi gölgeyi seçer;
Ben göğün en sessiz köşesinde bir yıldız olacağım,
Görünürsem nazikçe, kaybolursam huzurla
Kimseyi zorla aydınlatmayacağım; ışığım kendime yeter.

Bir daha bu kadar değer veririm belki,
Ama bu sefer dengede, ölçülü, korunmuş.
Çünkü sevgi bir harita değil, yolculuk:
Kendi kendine yolunu kaybetmeden yürümek gerek.
Haritaya yapıştırılan notlar, yıpranırsa silinir.

Benden bu kadar…! dedim; bu söz bir anahtar şimdi.
Açıyor kapıları: dinlenme, kendiyle barışma,
Küçük mutluluklar bir fincan kahve sabahına,
Eski bir şiirin köşesine sıkışmış bir gülüşe,
Ve hiçbir şey söylemeyi beklemeyen bir akşamüstüne.

Affetmeyi de öğrendim: başkalarını değil, kendimi;
Çünkü çok veren kalp, bazen kendi sınırlarını unutuyor.
Şimdi veriyorum ama hesaplı; sevgi birikiyor, tükenmiyor
Kıymet biçmeyi bilecek kadar aklım var artık,
Ve kıymeti korumayı bilecek kadar yüreğim.

Eğer yollarımız kesişirse, nazikçe selamlaşırız;
Eğer uzaklaşırsak, ardında buruk bir tebessüm bırakırım.
Hiçbir vicdanı rahatsız etmeden, kendi barışımı bozmadan.
Çünkü en uzun şiir bile bir nefes arası
Ve ben o nefesi kendi içimde saklayacağım.

Bundan sonra kimseyi varlığımla rahatsız etmeyeceğim,
Ama kimseyi de değersiz bırakmayacağım; denge bu.
Herkes tercihleriyle mutlu olsun; ben de kendi tercihimle;
Sessizlik mi, yalnızlık mı, yoksa seçilmiş bir sığınak mı
Hepsi bir arada: bunun adı benim huzurum.

Bir daha bu kadar değer veririm belki,
Ama artık iz bırakacak şekilde değil, izlerden güç alarak.
Benden bu kadar…! diyorum, ve sözüm bir taahhüt gibi:
Kendimi koruyacağım, sevdayı kaybetmeden,
Ve sonra yeniden açacağım kapılarıdoğru zamanda, doğru insanlara.

Söz :Mucize