Kimseye kendini hatırlatma

Kimseye kendini hatırlatma…
Hele ki “gitme” deme.
Yürüyen gider zaten; kalan, bir sandalye bulur oturur bekler seni.
Çünkü seven adamın yüreği acele bilmez.

Benim memleketimin sokaklarında çok gördüm böylelerini…
Bir eli cebinde, diğer eli yüreğinde bekleyen adamları.
Dumanını göğe savururken değil, ismini içinden geçirirken tükenenleri.
Sevdiğini söyleyemeyen, sevdiğini anlatamayan ama sevdiğini susarak koruyanları…
Onlar bilir: Seven insanın bekleyişi bir ömürdür; takvim yaprağı değil.

Bak kardeşim…
Bir insan seninle aynı yolu yürümek istiyorsa ardına bakmaz, bahane bulmaz, unutmaz.
Hatırlatmanı istemez, çağırmanı beklemez.
Yüreğin titreyince onu duyar; nefesin değişince hisseder.
Çünkü seven; iz sürer, yol bulur, bahane değil emek koyar.

Sana “gitme” dedirten herkes, aslında kendi gidişini hazırlıyordur.
Giden sevmez, seven gitmez.
Sen söylemeden kapının önünde sabaha kadar bekleyendir.
Bir gün gelir de birisi seni unutmuş gibi davranırsa sakın ona kendini hatırlatma.
İnsanın yüreğinde yerin varsa zaten unutmaz, dışarıdaysan zorla içeri giremezsin.
Seven insan seni arar; aramıyorsa, anla ki kalbinde senin için ayrılmış oda çoktan başkasına kiralanmış.

Unutma kardeş…
Yargısız bela'nın kitabında bir söz vardır:
“Gerçek sevgi, sesini yükseltmeyen ama yokluğunda ortalığı ayaz eden sevgidir.”

O yüzden:
Kimseye kendini hatırlatma…
Kimseye “gitme” deme…
Çünkü seven insan;
Yorulsa da durur,
Kırılsa da susar,
Zaman geçse de seni beklemesini bilir.