Kimseye Anlatmadığın Yorgunluğun

Sen…
bir sessizliğin gölgesinde büyüttün kendini,
ağzına kadar dolu odalarda
hiç kimseye değmeden yaşadın yıllarını.
Gülümsemeyi öğrenemedin,
çünkü gülmek,
birilerinin varlığına ihtiyaç duyuyordu.

İnsanlarla değil de
onların sustuklarıyla kavga ettin en çok.
Cümlelerin ortasında bıraktıkları kelimeleri
topladın yerden,
düşünceye çevirdin.
Sen her şeyi fazlasıyla söyledin,
onlarsa eksik duymakta ısrar etti.
Sonra da
seni “anlaşılmaz” diye
kenara çektiler.

Yalnızlığı seçmedin belki,
ama kimseyle seçilemeyeceğini öğrendin.
Bütün ihtimallerin başına “tek başına”
eklemeyi alışkanlık ettin.
Ve hayır,
hiç kimse bilmedi
bunu gururla değil,
bir tür yorgunlukla yaptığını.

Sen…
herkese bir kere
kendin gibi baktın:
temiz, iyi niyetli,
ama işte o bir kere,
ömür boyu kırılmana yetti.
Ve kırıldığın yerde
kimse bir selâm bırakmadı.

Sen…
onlara "yol" göstermeye çalıştıkça,
kendi yönünü şaşırdın.
Dünyanın en kalabalık labirentinde
tek başına döne döne
bir çıkış değil,
bir kabulleniş buldun.
Ve kabullenmek...
bazen yenilgiye en yakın
zaferdir.

Sen…
bir sabah fark ettin:
aslında herkes yalnız,
yalnızlığını birileriyle unutanlar da dahil.
Herkesin teni tenle doluydu,
ama içi…
boştu.

Artık kimseye söylemiyorsun “doğru”yu,
çünkü yanlışın sıcağı
doğrunun üşüyen ellerinden
daha çok seviliyor.
İçinden geçeni yutkunduğun her cümle,
bir başka ömrün boğazına takıldı.
Ama sen sustun.
Çünkü sustukça
özgürleştiğinden şüphelendin.

Biliyor musun,
bu dünyaya yalnız geldin.
Ve birilerinin omzunda
bir mezar taşına dönüşecek o sessiz bedenin.
Bu yüzden
hiçbir veda ağır gelmemeli sana,
çünkü hiçbir merhaba
gerçekten kalmamıştı zaten.

Sen…
belki de herkesin içinde
kendini aramaktan
kendini kaybettin.
Şimdi bir “hiç”in içinde
bütün geçmişini
bir toz zerresi gibi izliyorsun
karanlık bir ışıkta.

Ve işte o anda,
birden fark ediyorsun:
yalnızlık…
sadece bir tercih değilmiş,
bir sonuçmuş.
Senin değil,
onların tercihlerinin sonucu.

Ama yine de...
şair gibi,
"biraz daha kalsaydın"
diyeceksin kendine
gözlerin kapanırken,
çünkü alışkanlıktır
insan beklemek.

Ve sen,
en çok kendini bekledin bu hayatta.
Ama kendin bile
geç kaldın sana.