Kimsesizliğimle Barışırken

Aşar mıydın dağları, nehirleri?
Yıkıp gün eder miydin koca koca şehirleri?
Uçsuz ummanda keşfeder miydin
Hiç tanımadığın yerleri?

Ölü bir şairden dinler miydin
Kimsesiz şiirleri?
Yeri yurdu belli olmayan yaşama
Adar mıydın kıymetli ömürleri?

Sabahı meçhul akşama umut bağlar mıydın,
Geçmişi bilinmeyen geleceğe
Oturup ağlar mıydın?

Ben ağlamıyorum artık.
Bıraktım her şeyi,
Sadece oturup seyrediyorum
Hiç bilmediğim bir çağın keşmekeşinde.
Sadece hayatta kalmaya çalışıyorum.

Kimseyle yok derdim;
Ben kimsesizliğimle barışıyorum,
Kendi hayatımda sadece birazcık kendime karışıyorum.

Eyvallah diyorum beni terk eden umutlara,
Dört yanımı çepeçevre saran çıyanlara, yılanlara.
Uzaktan bakıp gülümsüyorum.
Her şeye yetişecek takatim var da,
Bir seni düşünürken yoruluyorum.

Yere düşerken bana gülümseyen toprağı alnından öpüyorum.
Bugün ölmeyeceğim, bunu biliyorum.
Oturmuş, toprağı ıslatan gözyaşlarımı siliyorum.
Oturduğum yerden usulca kalkıyorum.

Sana gelen, her tarafı tel örgülerle çevrili yola bakıyorum
Ve o konulan sınırlara sövüyor, sayıyorum.
Yiyip giden güzel günlere bir cığara yakıyorum,
Heba olmuş gençliğin sadece arkasından bakıyorum.

Bazen ütopyamda arşa çıkıyorum,
Gözümü açtığımda tekrar yere düşüyorum.
Her düşüşte, güzel olan ne varsa bende bir bir alınmış;
İyi olan ne varsa toptan çalınmış.

Şimdi anılarım bile bana yabancı.
Geçmişin acılarını sarmayı bıraktım,
Geleceğe dair ne varsa hepsi yalancı.

Sadece iki satır yazdım iki paralık insanlara;
Sövdüm, saydım, ara sıra savaştım.
İyi olan ne varsa kin kusan insanlarla
Artık onu da bıraktım.

Çünkü içimde sevgiye, nefrete dair hiçbir duygu kalmadı.
Sadece içimde için için yanan
Yangınlara müdahale ediyorum;
Söndürmeye çalışırken, duman duman ölüyorum.

Ben pes ettim, siz devam edin yalanlarla,
Sizi bütün sinsiliğiyle zehirleyen yılanlarla.
Ben enkazımı alıp, son bir veda ile gidiyorum.

Eyvallah yaşadığım, yaşayamadığım tuhaf ömrüm;
Laf geçiremediğim asi gönlüm...
Eyvallah yaşamak.