Kimsesiz Oluşum Vurdu Başıma

Gecenin ortasında bir rüzgâr esti,
Ne adı vardı, ne yönü belli.
Bir hayal gibi süzüldü üstümden,
Kimsesiz oluşum vurdu başıma sessizce.

Ne bir omuz vardı yaslanacak,
Ne bir söz vardı içimi ısıtacak.
Kaldım kendi içimde, kırık aynalarla,
Her bir yansıma biraz daha yalnız.

Sokak lambaları sustu gözümde,
Adımlarım bile terk etti beni.
Bir sığınak aradım yoklukta,
Ama yoktu, hiç olmamıştı belki de.

Güldüğüm anlar da vardı, elbet,
Ama geçmişin tozunda kayboldular.
Şimdi yalnızlık giyinmiş üzerime,
Kimsesizliğimle örtündüm bu gece.

Yüreğimde ağır bir yankı var,
Kendi sesimden bile kaçtım artık.
Biri adımı söylese…
Tanıyamam belki, o kadar uzağım kendime.