Kimsesiz geceler Şiiri - Mucize Kartal

Kimsesiz Geceler

Bazı geceler içimden ağladım,
Gözyaşlarımın sesini duyan olmadı,
Çünkü acıma ortak olacak
Tek bir yürek yanımda bulunmadı.

Kalktım, sigaramı yaktım,
Alevinde anılarımı tutuşturdum,
Dumanında susturdum kalbimi,
Sanki her nefeste biraz daha unuttum.

Koca şehir uyuyordu derin rüyalarda,
Pencereler kapalı, ışıklar sönük,
Ben ise uykusuz ve yaralı bir gönülle
Gerçeklerime yüzümü dönük.

Anladım ki insan,
Susunca değil, anlatamayınca yıkılır,
Yükünü paylaşacak birini bulamayınca
Kalbi sessiz sessiz parçalanır.

Her köşe başında yalnızlık durdu,
Her sokak lambasında hüznüm asılı,
Gecenin sessizliğinde çığlığım boğuldu,
Sabahın serinliğinde gözlerim paslı.

Bazen sustum, bazen haykırdım,
Ama hep kendi içimde yankılandı,
Kelimeler boğazımda düğümlendi,
Çünkü anlayacak kimse yanımda olmadı.

Şimdi biliyorum;
En büyük acı,
Sevmenin karşılıksız kalması değil,
Anlatacak dert bulamamakmış bu hayat yolunda.

Ve insan,
Asıl yalnızlığı işte o an tanıyormuş:
Dünya uykuda iken,
Sen gecenin koynunda kendi yarana sarılıyormuşsun.

Söz : Mucize