Kimsesiz dağların koynundayım,
Ne ses var ne nefes, rüzgar bile yorgun.
Diken açsa kimse görmez, gül solsa kimse bilmez,
Gönül yanar da dumanı tüter, kimse sezmez.
Bir taş gibi suskun, bir gölge gibi sönük,
Dertleşsem duvar dinler beni, insan anlamaz.
Yabancı gözler bakar da görmez,
Elin adamı yüreğin yangınını bilmez.
Issızlık içimde kök salmış,
Sadece ben duyarım, ben anlarım kendimi.
Kayıt Tarihi : 28.9.2025 15:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
