Kimsesiz Şiiri - Yasin Avcı

Kimsesizler şehrinin yıkık ve harabe mahallesinde,
Sevgiyi arayan garip bir kimsesizdim ben..
Burada sevmek yasaktı,konuşmak hayal..
Yalan,iftira,ikiyüzlülük vardı..
Dürüstlük mü?
O da neydi?
Gülmek kısmen serbestti.
Sadece belli saatlerde ve belli miktarda gülüne bilirdi,fazlası gereksizdi!
Ve ayıplanırdı..
Ağlamanın ise sınırı yoktu,
Gözyaşları sel olabilirdi ve buna kimse de aldırmazdı..
Çiçek dikmekte yasaktı,onları sulamakta..
Her canlı kendine yetmeliydi burada..
Kimsenin,kimseye ihtiyacı olmamalıydı..
Şefkat;
Gösteriş meraklısı insanların sergilediği saçma bir duygu olarak algılanırdı..
Kimsenin evi pembe panjurlu değildi,
Ve kimsenin penceresini mor Menekşe'ler de süslemiyordu..
Siyah’ın ve Gri’nin en koyu tonları hakimiyeti ele geçirmişti..
Kimse renkli takım tutmamalıydı ve herkes Beşiktaş’lıydı...
Gidene el sallanırdı boş gözlerle,
Gelene hoş geldin denmezdi..
Herkes işine aynı yoldan gider,aynı yoldan dönerdi! ! !
Pas tutmaya yüz tutmuş demirden muhabbetler yapılırdı burada..
İşlenmeyen demir pas tuttuğu gibi,
Sevgi ile beslenmeyen muhabbetler de,
Böyle paslanıp giderdi...
Yabancılara iyi gözle bakılmaz,
Hele konuşurken tebessüm edenler lanetlenir ve dışlanırdı...
Hızlı bulaşan bir virüs gibi bu şehre giren herkesi etkiliyordu..
Hastalık değil di bu,onlara göre.
Yaşam tarzı idi..
Entel olmak isteyenler,kendileri olarak beceremedikleri zaman,
Sığındıkları soğuk,anlamsız,sevgiden yoksun ve beş para etmez yaşam tarzı..
Görücü usulü evlenmeyi gülenler,
Hiç görmeden evlenir olmuştu burada.
Görmek istedikleri sadece paraydı.
Aşka inanmıyorum diyenler,paraya aşık olmuştu..
Yalnızım burada ve çok sıkılıyorum..
Sevmek istiyorum ben,sınırsız gülmek..
Ağlamak sevgilimin kollarında ve yeniden var olmak...