Kimsesiz Şiiri - Murat Ülkü

Yetim ve öksüz doğdu, kimsesizdi adı,
Hayatı, acıyla yoğrulmuş, tuzlu ekmeğin tadı.
Parmakları can verdi sazın her teline,
Vuruldu sözleri, döndü yürek diline.
Mızrap sustu bir akşam, parmaklar kelepçeydi,
İşlemediği suçun adı, kaderin cilvesiydi.

​Duvarlar sağırlaştı, gökyüzü camdan,
Bir kurşun sesi gibi geçti yıllar zindandan.
Çıktı, küstü ülkesine, veda etti toprağa,
Artık her yer gurbetti, sığındı yeni rüzgâra.
Yüzünde hüzün vardı, sesi titrek, yorgundu,
Oysa yüreğiyle nice gönüllere kırgın’dı.

​Unutmadı o küçük, titrek elleri bir an,
Topladı kanat altına, kimsesiz nice can.
Her biri bir yarasıydı, her biri bir nefesi,
Onlara annelik etti, susturdu içindeki sesi.
Ne zaman güldü onlar, yüzünde açardı güller,
Yok oldu bir fırtınada o güçlü, o vefakâr bülbüller.

​Felç indi sol yanına, yorgun düştü gövdesi,
Titrek parmaklarında dondu sözlerinin hecesi.
Şimdi sessizlik sardı, yatağında bir umut,
"İyi olacağım" der, gözlerinde gizli fer.
Oysa biliyor ki o saz, onu bekler yâr gibi,
"Kalkacağım" der fısıldar, küllerinden dirilen anka gibi.

​Teli koptu sanmayın, sadece sessiz kaldı,
Ne kadar ağır olsa da, yükünü kalbi aldı.
Bakın şu gözlerine, ateşi sönmedi hiç,
Zaman şimdi durdu, yarınlar gelecek biraz geç.
Tekrar tutar o mızrabı, derinden çalar yine,
Durduramaz hiçbir keder, ne felç ne de inme.

​Gurbet elde bile olsa, sesi yurdu saracak,
O küsüp gittiği toprak, bir gün onu anacak.
Çocukların duası var, şifadır her damlası,
Yıkılmaz bu ruh, biliriz, hayatın en hası.
O bir usta, o bir ana, o bir bilge kadın,
Göreceksiniz, yürüyecek o kararlı adımla.

İşte o gün, o saz çalacak, titremeyecek sesi,
Oturacak tahtına, olacak her yer kendi ülkesi.
Diyebilir misiniz şimdi, bu bir yetim hikayesi?
Hayır, bu bir direniştir, bu bir zafer bestesi.

​Kalkar yatağından bir sabah, güneş ona doğar,
Parmakları titrese de, ruhu yine coşar.
O gün biter tüm suskunluk, çözülür bağları,
Yazılır tarihe adı, kırılmaz saz ustaları.