Kimselikten Kimsesizliğe

Dert bulutlarım kapatmış güneşimi
Üzerimde, Saç örgüleri bozulmuş bir kız çocuğu çaresizliği
Değişir oldu iklimi bedenimin
Kimselikten kimsesizliğe göçü  ruhumun
Kırılmış aynalara bakıyorum
Ancak o zaman çok oluyorum
Beş yıl kaldım kalbimin izbe sokaklarında
Saydım
Tam yüz yetmiş bir bin iki yüz on yedi adım
Her adımda apayrı kırıldım
Her kırıldığımda yirmi dokuz harf kadar Yaşlandım
Yalnızlığım ışık tutarken gecelerime
Dökülen saçlarımı, saçlarımı okşadığın gibi okşadım
Her telinde abilerimi aradım
Ablamı aradım
Her telinde ailemi aradım
Yarım yamalak uykularımdan horlamam ile uyanırdım
Son aylarda aldığım kilolardan olduğunu söyleyenlerin aksine
Yas tutan kalbimin ağıtları olduğunu anlattım
Bir görseniz
Hissetseniz
Anlayacaksınız acı içinde acısızlığı
Ama lal olacaksınız ve bir daha asla konuşamayacaksınız...

Elzeme Son Şiir