Kimseler Bilmez Şiiri - Osman Baltacı

Hasrete aşina olmuş dillerim
Ben bana gölgeyim kimseler bilmez
Bir közde kavrulan pare ciğerim
Ben bana gölgeyim kimseler bilmez

Yıllar rakamlardan ibaret yığın
Vefadır ancak bir gönle koyduğun
Gecenin bağrında elleri açtığın
Ben bana gölgeyim kimseler bilmez

Hakikat eriyen beynimde bir mil
İnsan ancak dostuyla eşrefi kamil
Dünya her faniye bir köhne hamil
Ben bana gölgeyim kimseler bilmez

Hicran deyince sükûta benzeyen
Yar-Dost deyince dermana benzeyen
Ana deyince cennete benzeyen
Ben bana gölgeyim kimseler bilmez
Osman Baltacı