Kimse Yok Şiiri - Ufuk Çoban

Hayat gerçeklerle dolu, yalanlar sessiz,
Düşlerim bir bir uyanıyor, sonu kimsesiz.
Koyulmuyor güzel bir köşeye, kalbim yersiz,
Sen diye birşey yok herşeyim, heryerim sensiz.

Birgün daha yaşanır mı umudun doruğunda,
Güneş öyle yakıyor ki karanlığa sığındığında.
Kimsede ses yok, sesler kendi çıkarında,
Bende de ses yok, bir ben kalmış kendi kuytusunda.

Adımlar gidecek yer bulsa düşmez mi yollara?
Yol yok ki kapanmış hepsi bir duvara çarpmışlıkla.
Geri gidiş son olsa da, yine harcanacak hayat boşa,
Kimse yok, gözlerinde bir açışta bir hayat harcanmaya.

Yalnızlık ne söyler duvarlara yokluğunda,
Sessizlik ne dinler, söylenecek kelimeler yoksa,
Bir gidiş bir bitiş, eğer anlamı varsa,
Duvarlar dinler, sessiz bakar bir başına kalmışlığına.

23/06/2006 08:27