Kimse bilmezdi Şiiri - Samira Samiranins ...

Kimse bilmez,
bazı yüzlerin altında
nasıl bir titreyiş saklandığını.

Donuk sanılan bakışlar
içeriden bakınca
koşan atların tozunu taşır aslında,
kimse görmesin diye
camın buğusuna çizilmiş gibi dururlar yerinde.

Nefes,
yavaşça gidip gelen
küçük bir dalga gibi görünür dışarıdan;
oysa içerde
her inişte bir fikir boğulur,
her çıkışta yeni bir korku
yüzeye vurmadan geri çekilir.

Konuşurken,
kelimeler ince bir ipten geçer gibi
tek tek tartılır;
ses,
yükselmemek için
kendi gölgesine basarak yürür.

Adımlar tedbirli,
omuzlar hafif düşük;
bu, yenilginin değil
kimseye çarpmadan yaşama isteğinin omuzlarda bıraktığı
gizli bir izdir.

İçten içe,
bir şey kırılmasın diye
kendini geri çeken eller vardır;
dokunmak ister,
geri durur;
sevmek ister,
susar;
gitmek ister,
yerinde kalır.

Bütün bu çekinmenin ortasında
en çok da şuna üzülür insan:
Dışarıdan bakınca
sakin sanılan yanının,
içeride ne kadar yorulduğunu
kimsenin hiç fark etmeyeceğini bilir.