Kimse Bilmedi Şiiri - Hannibal Lecter

Yalnızlık öyle bir şey ki bazen,
Kendi sesin bile yabancı gelir kulağına.
Bir bardak su içersin
Yutkunamazsın.
Çünkü boğazın doludur geçmişle.

Her şey tam gibidir dışarıdan,
Sandalye dört ayaklıdır,
Kapı kilitlidir,
Gökyüzü hâlâ mavidir.
Ama içeride bir çöküş vardır…
Yavaş, sessiz, kansız bir çöküş.

Uyumazsın.
Uyusan da gözlerin açık kalır içeride,
Çünkü rüyalar da sana küs.
Bir elin yok ki kendine uzanasın
Ne zaman iyiyim desen,
Dilinde çatlak olur kelimeler.

Sen anlatmazsın…
Zaten kimse sormaz da.
Gülümsersin,
Çünkü başka yol kalmamıştır.
Herkes der ki:
"Ne güzel insan… içi dışı bir."

Ah!
Bir bilseler o “iç” dediğin yer
Kaç cenaze kaldırdı sessizce
Kaç gece
Kendi kendine sarılıp uyudu
Sırılsıklam bir boşlukla...

Sanki ruhun sürgüne gönderilmiş,
Adını sen bile hatırlamıyorsun.
Sanki bir suç işlemişsin doğarken
cezası yaşamak.

Kime anlatsan
Yarım kalırsın.
Kime gülsen
Eksik gidersin.

Ve bir sabah uyanmazsın artık,
Masanın üstünde bir kağıt, birkaç satır…
Sessiz bir veda:
“Gidiyorum, bu sessizliğe dayanamadım.
Belki şimdi huzuru bulurum.”