Kimse Anlamaz Yalnızlıktan

Küçük tekneler açılınca denize,
Bir güneş batar, diğerlerinden farklı;
Ufkun her yerde görünen yüzünden...

Sanki dalgalar sana yaslanmıştır.
Ve kuşlar,
Hep ama hep güneye yol alırlar.
Küçük tekneler;
Denize...

Tam yol ileridir hayata akışımız...
Bazen ise kırılmıştır dümen,
Bıraktığımız hatıralar gibi...

Dudağını iskeletinde unutmuştur,
Hırcın dalgalar...
Her biri yalayarak geçmiştir,
Teknelerin ahşap yalnızlığını da...
Öpememiştir senin kadar...

Yakamoza bilenen denizin,
Sesi soluğu yoktur...
Kaderin ağlarıdır her gece güverteden sarkan,
Ve sabahında
Umutlarla toplanan...
Kaptan vira deyince,
Tüm eller doludur...
Sensizliği koyup gidince deniz;
İskelede kimi yarı aç,
Kimi yarı tok...

Pusulası olsa da teknelerin,
Sensiz dönmüyor dümen...
Kim bilir;
Sen olmadan,
Dalgalarında batıp çıkan bir şamandırayım...
Ne deniz anlar,
Ne de sular,
Yalnızlıktan...

(14.10.2008)