Kimi zaman Şiiri - Murat Ülkü

Kimi zaman bir sığınaktır gözdeki yaş,
Sanma ki her damla, zayıflığın kara kışı.
Yıkılmaz bir ruhun sessizce koruyucusudur,
İçeride fırtına, dışarıda ise direniş...

Gülmek bir maske; öyle ince, öyle nazik,
Gizler ardında yorgunluğu, donmuş bir zamanı.
Her kahkaha bir perdedir, üstü örtülen yara,
Mutlu sanırsın ama kalbinde bin bir ağıt.

Güç; bazen göğüs germektir fırtınaya suskun,
Düşmemektir ayakta, kalmaktır her şeye rağmen.
O yükü bir an yere bırakmaktır, ağlamak da,
Omuzlar ki yorulur, taşıdıkça bunca kederi.

İşte sır burada: Perdeyi kaldırıp bakmalı,
Gözyaşıyla ıslanan her ruh, boyun eğmez.
Sahte gülüşe kanıp, sakın ha onu yargılama,
O derin sessizlikte dinlenmez nice yiğitler.

Ne ağlayan güçsüz, ne gülen daim bahtiyar;
Her insan bir deniz, yüzey farklı, derinde ne sır var?
O incecik çizgide, hakikatler usulca gizlenir,
Yüreğin izlerini ancak güzel yürekler anlar.

Zaman geçer, izler kalır derin bir kuytuda,
Kahramanlık, düşüp de yeniden doğabilmektir.
Göğsünde taşırken koca bir dünyanın derdini,
Asıl büyük kuvvet, o yükü sevgiyle taşımaktır.

İnanma her parlayan o taşın değerli olduğuna,
Ya da her solgun yüzün yenilgiyi tattığına.
Büyük zaferler en sessiz anlarda kazanılır hep,
Gönül yıkılmazsa, beden yenik düşse ne yazar?

Öyleyse, bırakın aksın bazen o tuzlu su,
Ve bırakın çınlasın bazen o neşeli ses.
Kimi zaman hüzün, kimi zaman coşku gerçektir,
Tek mühim olan; ruhun taşıdığı o eşsiz nefes.