Kim olabilir ki benden muzammâm?

Rabbim, yedimde bir günâh işledim,
Yetmişime değin tövbe mi etmeliyim?
Çirkinliğimi maskeler ardına gizledim,
Kendime dahî yalan mı söylemeliyim?

Kim beni sevdiyse ilk onu kandırdım,
Peki şimdi ağlayıp çare mi aramalıyım?
Her hatâmda sebepsiz seni kargıdım,
Buna rağmen ümitvâri mi olmalıyım?

Hüdâm, kendimi ölümsüz belledim.
Bu yaşta huzuruna mı gelmeliyim?
Masum kalplere huzursuzluk verdim,
Bu yüzden mi acı çekerek ölmeliyim?

Olabilir her kulun bir kusuru inandım,
Kendime kefil olmak için mi ağlamalıyım?
Herkes kendinden mesûlmuş anladım,
Kefâret olarak sevdiklerimden mi kaçmalıyım?

Tanrım, her âciz mahlûk gibi ben de sevdim,
Bu yüzden işlediklerime günâh mı demeliyim?
Bedenimden şüphe duyup onu ruhum bildim,
Şimdi ona dahî böylesi nefret mi beslemeliyim?

Benden kin ve esefle bahsederler sandım,
Masum değilsem de numara mı yapmalıyım?
Yalnızlığımda hep "abi" diye sayıkladım,
Hayatımın anlamını kendim mi yaratmalıyım?

Mevlâm, hatâlarımın cezâsıyla ezildim,
Affetmen için yoluna Mecnûn mu düşmeliyim?
Kaderime küstüm bu yüzden hep yenildim,
Elbet geçer diyerek bir ömür mü beklemeliyim?

Muzammâm sıfatıyla bugünüme dek tanındım,
Yarınımı bir avuç sevapla mı kurtarmalıyım?
Hep bahtı güzel birkaç insanı kıskandım,
Onlar gibi olmak için hayâtı mı salmalıyım?

Rabbim, Hüdâm, Tanrım, Mevlâm;
Kim olabilir ki benden muzammâm?