odamda asılı duran resmine
baktıkca dalar gözlerim maziye
akşamları hüzün çöker içime
kim demiş erkekler ağlamaz diye
odamdaki soğuk değil üşüten
karanlığı değil ürküten
sensizlik.sensizlik saplanmışken yüreğime
kim demiş erkekler ağlamaz diye
sen varken aldığım her nefeste
sen varken baktığım her yerde
hasretin varken yüreğimde
kim demiş erkekler ağlamaz diye
seni buldum içtiğim her kadehte
çalan şarkıların nağmelerinde
hasretin.hasretin saplanmışken yüreğime
kim demiş erkekler ağlamaz diye
Kayıt Tarihi : 12.4.2008 21:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İzmir Eşref paşa hastanesinde bulunduğum bir gün bir şahıs elinde tuttuğu 7-8 yaşlarında bir erkek çocukla içeriye giriyordu çocuk hastane korkusundan her halde yüksek sesle ağlıyordu hastanede sıra bekleyen hastalar çocuğa bakıyorlardı babası benim yanıma geldiğinde çocuğun önüne çömelmiş ağlamaması gerektiğini kendisinin erkek olduğunu erkeklerin ağlamasının yanlış olduğunu söyleyerek susturmaya çalışıyordu söylediği söz olan Erkekler ağlamaz kelimesi beni o kadar etkilemiştiki elimde bulunan sevk kağıdının arkasına bu satırları yazdırdı umarım beğenirsiniz
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!