Kim Bilebilir Yarın Ne Getirir

Yarın…
Belki güneş doğar, altın gibi sıcak,
belki de gökyüzü kararır aniden,
bir fırtına kopar sessiz şehirlerin üzerine.
Belki bir tiren çarpar tren raylarına,
belki bir otobüs duramaz köşedeki virajda,
kim bilebilir?

İnsan, yolculukta bir yaprak gibi,
rüzgârın önünde savrulur.
Bir çocuk ağlar uzakta,
bir kuş uçar gökyüzünde,
ve hayatın en basit anı
bir mucizeye dönüşür.

Yollar taşlı, ama yüreğimiz umuda dolu.
Bir gülüş, bir bakış,
belki de yıllardır aradığımız teselli
bir yabancının elinde saklıdır.
Ve biz, fark etmeden,
hayatın acı ve tatlı yanlarını toplarız
göğsümüzde.

Bir deprem titretir şehirleri,
bir sel süpürür köprüleri,
bir yangın yutar ormanları,
ve biz sadece izleriz,
ya da koşar, ellerimizle, nefesimizle
hayata tutunuruz.

Ama aynı anda,
bir çocuk düşer gülüşüne,
bir çift göz dolar sevgiye,
bir bahar sabahı açar umut gibi,
ve kalbimiz yeniden öğrenir,
yaşamanın güzelliğini.

Yolculuk devam eder;
bir doktor yetişir zamanında,
bir komşu uzatır yardım elini,
ve en umutsuz anlarda bile
insan dayanır insana.

Fırtına geçer,
güneş yeniden çıkar,
ama artık biliyoruz:
her felaket bir sınav,
her güzellik bir armağan.

Ve belki bir gün,
hiç beklemediğimiz bir anda,
her şey durur sessizlikte;
ve biz birbirimize bakarız,
yorgun ama dimdik,
ve yine fısıldarız rüzgâra:

“Kim bilebilir…
yarın ne getirir, kim bilir…
Ama biz buradayız, dimdik ve umuda bağlı.”

Ve işte o an,
gözlerimiz ufka takılır,
yüreklerimizde sessiz bir şarkı çalar:
Kul Ortak deriz,
ve yeniden başlarız
hayata, rüzgâra,
her bilinmezliğe,
her acıya,
her güzelliğe…

KUL ORTAK