Kıldan ince kılıçtan keskin

Kıldan ince kılıçtan keskin,
Bir duygu kırıldı bu gece,
Çok kötü şeyler hissetim,
Nefesim daraldı
Yüreğim çok acıdı,
Neler neler geldi aklıma,
Elim ayağım titredi,
Gönlüme kır düştü,
Ruhumdan bir deprem geçti....

Gölgeler uzadı, gece çöktü yine,
Bir fısıltı yayıldı, derinden, sinsice.
Bir önce sızı ile, can kırıldı bu gece,
Yıkıntıdan yükselen toz, boğdu nefesimi.
Her ses, her ışık, şimdi birer düşman,
Zihnimde yankılandı o yakıcı güman.
Sonsuz bir boşluk şimdi bu mekan...

Ne bir rüya bu, ne de geçici bir buhran;
Bu, ruhumun tam ortasında kopan kıyamet anı.
Tenime işleyen zehir, damarlarımdaki buz;
O sağlam mermer, çatladı sessizce, oldu tuzla buz.
Şimdi her bakışın, eskisi gibi bir yemin değil,
Yüreğime saplanan şüphe, kızıl bir çivi!
Bu bilinmezlik, boğazımda düğümlenen kördüğüm.
Her soluk, kanayan bir isyan şimdi, her bakış bir feryat:
"Gönlüme kır düştü," artık bu yara benden büyük!
Gözlerimden akan sel, bu
ateşi söndürmez.

Oysa göğsümdeki yerin, tapınağım, en kutsal köşeydi,
Adın, dudaklarımdan dökülen en saf, en yeminli heceydi.
Bu yüzden çığlık atıyorum şimdi, bütün evrene haykırarak:
"Halbuki hiç ummazdım," bu hançer sana ait olamazdı!
Sana bir tek günahı bile, karartmayı yakıştırmazdım ben,
Sen, benim için her kötülüğün bittiği, aklandığı yer değil miydin?
Bu nasıl bir gölge ki, bütün ışığımı yuttu, kör etti;
Hayatıma anlam katan el, şimdi beni ölüme itti.
Yazgımı çizen kalem, nasıl bir kin kustu böyle?

"Beklemezdim!" — Bu kelime, şimdi dilimde paslı bir kilit,
Her kilidi açmaya çalıştıkça, yutuyorum acı bir ağıt.
Kaderi okşayan elin, bir anda nasıl oldu da celladım oldu?
Ruhumda açılan bu yarık, senin eserindir, adınla doldu.
Sana dair kurduğum her hayal, koca bir yalana dönüştü;
İnanmak istemedim, gözlerim gördü ama kalbim direnişti.
Bu enkazın ortasında, tek gerçek sensin ve senin bıraktığın bu iz,
Hiç ummazdım, beklemezdim, yakıştırmazdım! Artık yok çaresiz.
Geriye kalan sadece yorgun bir ruhun sessizliği.

Şimdi bu odada yankılanan tek ses, kırık bir kristalin tınısı,
Senden kalan her şey, bir anda anlamsız bir hatıranın yansıması.
Ellerim bomboş; tuttuğum hava, içtiğim su, artık acı.
Ne ileri gidebilirim, ne de geri dönebilirim artık:
İki dünya arasında kalmış, ruhu sürgün bir garibim.
Her köşede gölgen var, ama özün yok, sadece bir yalanın kozasında.
Oysa ben seni, bu dünyanın sonu gelse dahi,
Terk edilmeyecek tek liman bilirdim...
O liman batarken, gözlerimden aktı deniz.

Yıkıntı derin, evet; acı keskin, biliyorum.
Fakat bu enkaza teslim olmak, ruhuma yakışmıyor.
Yerden kalkıyorum şimdi, üzerimde yalanının tozu,
Düşman bildim bu şüpheyi, bu zehri, bu korkusuz.
Ben o boşluğa kendi adımı yeniden kazıyorum.
Bu bir son değil, bu bir ferman; yeniden doğuşun sancısı.
Şimdi her nefesim, sana inatla atılmış bir adımdır,
Bu enkazda ölmeyeceğim; bu, hayatta kalma ahdımdır.
Küllerimden doğacak o yeni güneşe yeminim var.

Kalbimdeki bu yara, artık bir utanç değil, bir madalya.
Bana, en karanlıkta bile kendi ışığımı yakmamı fısıldıyor.
Senin zincirin kırıldıysa, benim kanatlarım açıldı demektir;
Ruhumdaki bu fırtına, beni daha da güçlendirerek esmektir.
O "Ben hep seni düşünürüm" diyen eski ben öldü artık,
Şimdi o boşluğu, kendimi düşünerek dolduracağım.
Çünkü ben, sana rağmen, senin bıraktığın bu yıkıma rağmen,
Yaşamak zorundayım; bu gövde benim, bu hayat benim.
Ve o büyük hüsranın ardından, bu bilinçle haykırıyorum:
Düşsem de kalkacağım, çünkü ben, kendimi seviyorum!
Bu yemin, artık en güçlü kalkanım.

Bu mücadele benim, bu yokuş benim, bu zafer benim olacak.
Sen, sadece geçmişte kalmış, unutulması gereken bir miras.
Benim içimde şimdi, yepyeni bir güvenin fısıltısı.
Bu acıyla ördüğüm zırhımı giyiyorum, yolum uzun,
Ne ummazdım, ne beklemezdim, ne de yakıştırmazdım artık.
Sadece yürüyorum, biliyorum ki: Ben hayatta kalacağım!
Bu kırık zincirle bile, kendime yeni bir yol açacağım!
Geriye bakmak yok; önümde sadece aydınlık.