Kifayetsiz Şiiri - Recai Şen

Kifayetsiz kaldım…
Ne elim tutuyor seni, ne sesim dokunuyor artık adının harfine.
Kalbim…
Üşüyor.
Ve senin yokluğunla kararıyor damarlarımda geceler.

Bir çığlık bıraktın içime,
Konuşsam paramparça olacak dudaklarım.
Sustum…
Çünkü ne söylesem yetmez seni anlatmaya,
Ne yazsam silemez içimdeki enkazı.

Bir şehir yandı gözlerimde,
Sen yoktun,
Sen gelmedin,
Sen duymadın,
Sen beni hiç anlamadın.

Ben sana bütün ömrümle vardım,
Sen, bir gülüşünü bile çok gördün.
Bir çocuk gibi sığındım gözlerine,
Ama sen…
O gözleri bir yabancıya verdin.

Kifayetsizdim belki de…
Ama sevdam kocamandı,
Senin sığ yüreğine fazla geldi.

Şimdi ne ellerin sıcaklığı,
Ne bir kelimenin anlamı kalır bana.
Yalnızım.
Ve bu yalnızlık,
Tanrının bile dokunmaktan çekindiği kadar dipsiz.

Gözyaşlarım konuşuyor artık,
Kalemim kanıyor.
Ve ben her satırda biraz daha gömülüyorum
Sana dair olmayan geleceğe.

Kalbim hâlâ seni anarken,
Sen başka bir tende ısınıyorsun.
Kifayetsiz kalan ben değilim artık,
Sen…
Çoktan yok olmuş bir sevdanın
Ruhsuz suretisin.

Ne zaman bir kadın adımı söylese,
Sesinde senin yankın çınlıyor,
Yüzünü arıyorum her yüzde,
Ama hiçbir yüz
Senin kadar yakmadı beni.

Bir dua gibi adını mırıldandım gecelerce,
Gökyüzüne seni anlattım,
Yıldızlara seni sordum.
Ama hiçbir yıldız,
Bana seni geri getirecek kadar güçlü parlamadı.

Kifayetsiz gecelerde,
Kendimi anlatamadım aynaya bile.
Senin gittiğin o günden beri
Ne saatler çalışıyor doğru dürüst,
Ne de kalbim atıyor zamanında.

Bir mezar kazdım içime,
İçine seni gömdüm,
Üzerine sustuklarımı örttüm,
Ve her gece orada ağlıyorum şimdi.

Kifayetsizim…
Sana değil,
Sana yetmeye çalışan bu lanet sevdaya.