Keşmekeş. Şiiri - Cihan Gürel 2

Sen içimdeki yaram!
Bense dışımda yazı tura.
En son dalımda açtığını görmüştüm.
Filiz gibiydi esrarın, çözemezdim!
Yıllar bizi düşünmekten mi alıkoydular ?
Ya da insanlık neredeydi ?
Ey insanlık, söyle neredesin ?
Karanlıkta başlayan leman,
Gördükleri istisna olmadan tarumar.
Ve mecbur doğar çocuklar!
Öksüz kalırlar!
Onları birbirinden ayıran bu diyarda!
Semazen dansında en ön safta duransa,
Gölgede oynayan, serdengeçenlerdir.

Keşmekeş, büyük yemin ettim !
Devamlı yaktı boynumu güneş!
Kalamam, yoksa yanacak yerim.
Ruh şehriyarlığında, tamah edemem!
Vaktimi harcayıp ziyan edemem!
Şimdi bana lazımsın şimendifer!
Önce ayağımı keser, sonra hızlanırım.
Adım atmada, muktedir payedarlardan,
Kurtulmanın başka şansı yoktur cihanda!
Sen ne derdin buna, keşmekeş ?
Sağım solum pişmiş aşa su katanlar dolu!
Hisseli harikalar diyarında,
Mermi gibi attılar beni hedefe, hissedarlar.
Bir saniye bile sekmedim, çakalların önüne düşerken.
Vandalların akşam yemeğindesin dediler.
Vazgeçmem dedim, kendi doğrumdan.
Böylece içime yer etti, yarım kaldı felsefem.
Nasıl olur, nereye giderim boylu boyunca ?
Gırnatadan sırça sarayında kalamadım.
Ne yaparsın, hal böyle keşmekeş!
Nasıl olsa öylesine yaşattın yıllardır!
Yenik düştük ne aşklarla yüreğimizde.
Bozguna uğratırlar bizi, en sevdiklerimiz.
Kara düzende meydan okunmaz bunlara!
Tatlı can, tatlı heyecan kaldı ellerimizde.
Sevgiden bihaber yaşadık.
Bir türlü olamam İsfendiyâr!

Hadi topla gidelim bavulunu,
Uzaktan takip ederiz savanlığı.
Duralım bir an gelirse ortada. 
Zaman da dursun, en derin haliyle!
Dökelim ortaya doğruları,
Yüzleşelim en alâsından!
Sonradan semahat olmaz,
Sen yoluna gidersin, ben yoluma.
Dikenli yollar,
İnsanlığı yener !
Son ışık da sönmeden,
Birbirini üzer tüm insanlar!
Yoruldum ben keşmekeş!
Hem de çok yoruldum.
Çorak örtülerini kaldırmadan,
Yok oldum say iyisi mi beni!
Her zaman iyi insanları, yediğin gibi.
Kimseye selam söylemem.
Senle benim aramda kalsın mesele.
Elveda hatıralarım.
Elveda beni, tüm kalbinde taşıyanlarım!
İtrak etti ulûm,
Şadiyi unutmadan yaşamaya devam.