Keşke büyümesek Şiiri - Semih Mutlu

Keşke hiç büyümesek.
Aynı kalsak, ebatlarımız büyümese
Ruhlarımız ölümle cebelleşmese
Derimiz buruşup kendinden iğrendirmese
Biz büyümek istedikçe büyüyemeyip
Büyümemek istedikçe büyüsek.

Yerli yersiz küfredebilsek herkese, herşeye
Ya da sokağın ortasında durup kahkalarla gülsek.
Ter kokulu giysilerle otobüse binip herkesi öpsek
Bir ton küfür yesek ama hala açlık hissetsek
Eve gelip hiç sıkılmadan yaşama devam etsek.
Basmasa bizi karabasan denilen ahmaklar
Uğramasa yanımıza yalan dolan dolu boş kafalılar.
Bizi sevmeseler de yaşarız biz, artık anlasınlar.

Dünyanın ortası eşşeğin arka sol ayağının altında olsa
Dünya geridönüşüm kutusu olsa ama geriye döndüremesek
Çöp kutusuna kadar gidip elimizdekini yere atıp eğlenirken
Ağlayan birisini görünce birazcık gülüp eğlendirebilsek.
Sabah çalan alarma kızıp tekmelemesek
Bir sabah ondan erken kalkıp gününü göstersek.
Uykuyu sevdiğimiz kadar birbirimizi sevsek
Ne kaybederiz birbirimizi mutlu edip her zaman gülümsesek.

Keşke hiç büyümesek.
Büyüyeceksek de herkes aynı zaman da aynı miktarda büyüse
Kaybetmesek elimizdekileri, saklambaç oynasak yine.
Yirmisekiz yaşına gelsek bile beraber atlıkarıncaya binebilsek
Çimenlere uzanıp güneşin doğuşunu beklesek
Birazcık üşüsek, birbirimize sarılıp ısınmayı dilesek.
Sarılmamıza rağmen yine de üşüsek, daha da sarılsak birbirimize.

Keşke hiç büyümesek, hiç, hiç, hiç....

Semih Mutlu (Mayıs 2009)