Kesiş Şiiri - Seçil Babur

Sordum usulca gün batımına:
Görmeden sevmek yakışır mı sevdaya?
İtiraf edememek ihanet midir aşka?
Peki, benzer mi hikâyemiz güneşle aya?

Gözlerim uzandı sonsuz semâya,
Baktılar batan güneşe, doğan aya.
Belki de aşıktı güneş, ayın ışığına,
Hiç kendini göstermeden ona.

Bilirdi, dokunamazdı o ışığa.
Öyleyse görmeden sevmek düşerdi sevdaya.
Yanardı içten içe, yakardı ruhunu da;
Umuttu bu, ayın sessiz rüyasında.

Gün geldi, kesişti yolları sonunda;
Gördü güneş, ayın yüzünü ilk defa.
Zaman dondu, evren sustu o anda,
Vuruldu tekrar güneş, ayın bir bakışına.

Kısa bir andı fazlasıyla;
Işık kayboldu yine, çekildi karanlığına.
Görüp gidememek en acı yarada,
Bekleyiş ise aşkın suskun feryadında.

Her sabah doğarken kazıdı hafızasına:
Belki aşk, görmediğine duyulan inançta,
Yürekten yüreğe akan bir sevda.