Kerkük'ten Geldiler!. Şiiri - Remzi Özmen

O gün, bir puslu Ankara sabahıydı,
Henüz karanlık gün ağarmadan,
Kapımız çalınmıştı hepimiz uyurken,
Giyindik çarçabuk indik kapıdan
Baskın var diyerek biraz tedirgin.

İki kişi belirdi açınca dıştan,
Biri uzun boylu biri kısadan;
Hayırdır kardeş ne bu telaş?
Men dedi; durakladı kısa boylu olan,
“Misafir geldik çok uzak diyarlardan.”

Sorduk;
“Nerelisiniz; adınız ne, memleketiniz?
Neden bu vakitte bizi seçtiniz?”
“Men Kerküklüyem dedi, arkadaşım Musul’dan
Adım Rahman, gardaşımın Abdurrahman.”

Söze girdi diğeri, lafı pek uzatmadan,
“Men Kürdem, arkadaşım Türkmen
Korktuk kaçtık Saddam’ın zulmünden.
Geldik size sığındık, biliriz misafir seversiniz
Bizlere de yer açın gönül bahçenizden.”

Aldık içeri geçtik beş ranzalı odamıza,
Çaydanlığımızı koyduk elektrik ocağına.
Başladık aramızda hem hal olmaya,
“Nasıl çıka geldiniz Ankara’ya ta oralardan,
Kim gönderdi, bizi nasıl buldunuz
Hangi rüzgâr savurdu Kerkük’tan ta buraya?”

“Sizi duymuştuk” dedi Rahman,
“Ayırmazsınız insanları önünüz bizim oralarda,
Kürt’ü, Laz’ı, Çerkez’i hepiniz bir arada
Biz de öyleyiz zaten aynı millet soyunda
Kardeşçe yaşamak var bu güzel diyarlarda.”

Doğruladık hep birden, bizde öyleyiz zaten,
Ayrı gayrı olmaz biriz aynı milletten.

Çayımız kaynıyor sohbetimiz dostça,
Cebimizde bulunmaz kahvaltıya beş para.
Çıktı dışarıya Mardinli Mahsun,
Döndü ellerinde iki sıcak somunla,
Biraz üzgün biraz mahcup geçtik masaya,
Birkaç zeytin biraz peynir vardı bizim sofrada,
Bölüştük o gün ekmeğimizi iki şekerli çayla!..

Az vermiştik verdiğimiz neyse candan
Kerkük’ten bir türkü okudu Rahman
Birlikte söyledik Çırpınırdı Kara Deniz
Duyuldu Turan Ellerden bizim sesimiz.

Yıl 1979 mekan Ankara,
Biz hep böyle kardeşçe yaşadık, bin yıldır bir arada.

Remzi ÖZMEN
23.11.1979