Kerizin Öyküsü Şiiri - Necmi Bayram

Atmış dört senede ulaşan Hızır!
Keriz denen biri vardı,duydun mu?
Güven duymuş Taş’a fazla,topraktan
Onun ile bu düzende uydun mu…

Haa! ...Şu kafası kel, saçları sarı,
Boyu bir elliden biraz yukarı,
İnsanlara saygısıydı tek varı,
Kastettiğin keriz herhalde oydu.

Tam isabet işte! Doğru tahminin
Tozu yoktu onda hilenin,kinin,
Onda doğalıdır imanın,dinin,
Herkese güveni bir yana koydu.

Neden öyle yaptı,ne idi gerek?
Öğretimde deha,eğitimde tek,
Dürüst idi hem de keriz idi pek,
Bir durum mu oldu,yola mı kaydı?

Evet yolda bir Taş ile çarpışmış,
Taş canlıymış; ondan çamlığa kaçmış,
Çam Pir’leri ona kol-kucak açmış,
O da topraktan ya…kendinden saydı.

Keriz bu ilkeye inanmış her an,
Gitmiş ki Pir olan her taraf viran,
Pir’ler hayal olmuş; ümidi kıran,
Güvenceler formal, sonuç da buydu.

Biridaha varmış izleyen yanda
Durmuş, bir kenarda; gözleyen tonda,
Keriz koşmuş bakmış; yerine monta,
Cansız gibi idi, sanki bir huydu.

Karadeniz bir kükredi uzaktan,
Hızır gibi,ümit verdi tuzaktan,
İmaladı.‘Sakın ayrılma Hak’tan’
Ulu yaratılmış sadece O’ydu.

Keriz kaçtı diğer yanda boğuldu,
Ümitleri her tarafa dağıldı,
Yerine bir Arslan klonlanıldı,
Herkeste beklenti sanırım buydu…

Vekil Baba çok dardayım kurtarın,
Bu olay yüzünden, karanlık yarın,
Güvencesi Siz’ler her ilk baharın,
Gölge Ozan Sizi tek ümit saydı.