Kentler Şiiri - Bahadır Çiftlikli

Yüzüne baktım
Soluksuzdu kentler
Bir nefesi yadırgar gibi bakışın
Nesneler var elbette sevgilim
Fakat aşk dediğin nedensel ve öznel

Beni al dedim buradan
Burada üstümde bütün gözler
Ben uzağım tamamen buradan
Burada insanlar, insana yalan söyler

En azından tutsaydın elimi
Kuşların göğü kucakladığı gibi olmasa da
En azından bir iz bırakmak için tutsaydın
Her aşık özlemle bu anı bekler
Sevgilim bana söyle lütfen
İnsanlar neden yalan söyler

Peki neydi bu kentler
Gök dağ deniz arasında
Betona sıkışmış yalanlardan ibaretken
Umut nerede, nerede inanç
İnandığım o aşk
Hepsi neredeler

Ey özlemi yaratan akış
Neresidir hep içimizde arzulanan
O güzel yer
Nereyi arar insan
Durmadan çırpınıp
Bir denizin içindeki balık gibi
Yaşamakta inat ile
İçindeki arzuyu bekleyerek

Aradım onca göğü
En güzel görünen o yeri
Yalnız seni buldum ve yalnız
Bir kent vardı içimizde
İçinde bizleri dokuyan
Aşkı ile beraber
Şairler dolaşırdı sokaklarında
Gelecekte ölü ve geçmişte hayatta
Mısralar vardı anlamlı
Yalnız yaşandığı vakit aşkla

İşte kentler
İnsanlığın yarattığı muazzam heykeller
Sürekli eksik ve yenilenirken
Bir düş yaratılıp içinde
Bir düş kırılmalı içinde
Budur döngüsü insanlığın
İçinde insanlar varken
Nasıl da yalnız şu kentler

Durma bir soluk al
Sesler sana sürekli bir şey söyler
Adım adım geçtiğin sokaklar
Her gün şahittir dünyaya
Ve yalnızlık en çok kalabalıkta
Kalabalığın yarattığı kentlerde hissedilirken
Sen sevgilim bir düştün
Bir düş kurup
Kırılmasını izlerken
Nasıl da tutamadık birbirimizi
Birbirimizin yüzüne bakarken ellerimizden

Yüzüne bakmıştım
Yüzme bilmeyen bir çocuğun
Denize bakması kadar da soluksuz
Fakat soluk aldı içimdeki uçurum
Bir yangın vardı sevgilim
İçimde sönmeyecek ateşler
Ama rahat olabilirsin
Ben gittim gideli
Soluk aldı kentler