Kendini Arayan Ruh Şiiri - Nimet Öner

KENDİNİ ARAYAN RUH

Bir gün,
Durdu zaman.
Sessizlik indi gözlerimin içine.
Kalabalık ortasında yalnızlığı,
Sözlerin arasında susuşu duydum.

Kendimi aramaya çıktım.
Ne elimde bir pusula vardı,
Ne de hazırlanmış bir cevap.
Yüreğimde bir fısıltı
Ben buradayım,
Gel hatırla beni diyordu.

Kırıldım,
Her kırık bana yön oldu.
Her yara, içime açılan bir pencere.
Acıyla parladı yüreğim.

Aynaya baktım,
Yüzüm değil,
Kat kat derinleşmiş ruhumdaydı bakışım.
Susmayı öğrendim önce,
Sonra içimdeki sesle konuşmayı.

Kendini bilmek,
Korkmadan bakabilmekmiş kendine.
Kendini sevmek,
Geç kalmadan affetmekmiş kendini.

Ve şimdi yürüyorum.
Adımlarım yavaş kararlı.
Yüreğim sessiz ve dolu.
Artık biliyorum,

Gerçek yol, içe doğru olandır.
Ve o yol,
Sonsuzdur.

Azra Nimet ÖNER