Kendine Dönüşen Boşluk Şiiri - Onur Göknil

Onur Göknil
58

ŞİİR


0

TAKİPÇİ

Kendine Dönüşen Boşluk

bir bardak suskunluk koydum masaya
her yudumda biraz kendimden eksilerek
döktüm seni,
duvara yaslanmış bir gölge gibi
görünmeyeni anlatmaya çalışan dudaklar gibi
ve yokluğun…
sanki bir şehir haritasında unutulmuş
ıssız bir sokak ismi gibiydi.

yalnızlık
öylece oturur karşına
hiçbir şey istemeden
hiçbir yere gitmeden
sadece seninle yaşlanarak…

bir düş kırıntısıdır bazen
bazen de bir çocukluk fotoğrafı gibi
gülümser sandığın yerde ağlar içten içe
ve sen de susarsın
çünkü yalnızlık konuşulmaz,
yutulur.

bir pencereden bakmak gibidir dünyaya
cam buğuluysa umut sanırsın,
temizlersin…
ama dışarısı hep aynıdır,
hep biraz uzak,
hep biraz eksik.

sevgisizlik değil bu,
insansızlık…
kırgınlık değil bu,
anlamsızlık…
çünkü bazen her şey olur da
hiçbir şey yerini dolduramaz
içindeki "sen"sizliği.

öyle alışıyorsun ki zamanla
aynaya bile yabancılaşıyorsun
çünkü yalnızlık,
bazen kendine bile katlanamamaktır.

ve geceler…
gündüzün unuttuklarını
tek tek hatırlatır sana.
bir sandalye gıcırdar mesela
seninle yaşlanmış gibi…
bir saate bakarsın,
akrep de yorgun, yelkovan da küskün…

bir gün,
bir kelime düşer yüreğine:
"artık"
ve sen,
o kelimeyle baştan yazarsın
tüm sustuklarını.

Onur Göknil
Kayıt Tarihi : 11.7.2025 13:26:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!