Kendimle Kavgam! Şiiri - Gül Kürekçi

Gözlerimi kapattığımda gözlerini görüyorum...
Aklımdan binlerce soru geçiyor.
Her biri 'acaba'yla başlayıp devamini getirmekte zorlanıyor.
Sadece 'zaman' diyorum..
Zamanın hiç bir şey değiştirmeyeceğini, hiç bir sorumu cevaplamayacağını bile bile 'zaman' diyorum!
Belki hiç bir şeye açıklık getirmeyecek bu zaman, ama belki sorularımın silinmesine vesile olabilir.
Kahrolası 'zaman'!
Birbiri ardına gizlenen düşüncelerim itiş kakış kovalıyor bir öncekini.
Anlam veremiyorum bu düşünceler silsilesine.
Nefesimi tuttuğumu onu geri verdiğimde farkediyorum...
'Pofff' sesi yankılanıyor odanın duvarlarında.
'Oda'... Bir yatak, masa, sandalye ve 2 bavuldan ibaret bu oda...
En kötü anlarıma, akan milyonlarca gözyaşlarıma, sessiz çığlıklarıma şahit olan bu oda..
Yürek yangınım, haykırışlarım, kendimi parçalanışlarıma şahit olan oda...
Aylardır belkide duymamıştır kahkahalarımı...
Derin bir acıya, yalvarışlarıma, isyanlarıma şahit olan dört duvar.
Senden kurtulacağım dediğim bu odayı terkettiğimde neler değişecek ki hayatımda?
Bu odanın şahit olduğu acıyıda yanımda götürmeyecek miyim nasılsa?
Ya ruh parçalarım? Burada bırakamam ki onu giderken...
Bir insan ruhsuz yaşayabilir mi?
İçinde bulunduğum durumu, sonrasını anlatırken kendimi Zümrüt-ü Anka Kuşu'na benzetirdim hep.
Onun gibi kendimi ateşe vermemiş miydim?
Küllerimden doğup yeniden yaşayacaktım ya! Yine aynıyım!..
Böyle olmaması gerekiyordu oysa...
Zor..
İnsanın kendiyle savaş halinde olması..
Zor..
Aklıyla kalbinin düşman olması.
İçimdeki kargaşada kim malup çıkacak?
Kim sağlam çıkacak, hangisi kazanacak bu kavgayı?
Evet kavga! İkiye bölünmüş aklımla, mantığımın bile reddettiği bu çelişkiyi nasıl sonlandıracağım ki?
Bir yanım 'sen güçlüsün kızım!' derken, diğer yanımın ona inat 'küçük zayıf bir kız çocugusun' diye bağırışlarını nasıl bastırabilirim ki?
Susss/ ma !
Bir yanım bitmesini isterken, diğer yanım neden alıştığı bu kavgadan kaçmak istesin ki?
Alışmıştım evet! Kendimle olan kavgama alıştım.
Sakin ve mutlu olduğumu sandığım günler sadece bir kaç gün sürdü işte.
Yine, yeniden içimdeki kavgaya tutuştum. Bu öfke beni anne kucağı gibi sarmalıyor!
'Yeter, yeter, yeter!'
'Sus' artık!!
Sus!!!!!-Ma!!!!
Hatırla... Hatırla kendine verdiğim sözleri,
Hatırla hatalarını, kendine verdiğin tavsiyeleri dinle!
Pes etmenin sırası değil!!!
Dinle!!...
Sadece dinle..
Bak şimdi kendine!
Daha iyi hissediyorsun!.
Evet daha iyi hissediyorum.
Anlık duygularımı zaten tetikte bekleyen ve beni hapseden boşluğa atmayacağım!
Oda bunu istiyor!!!
Yenilme!
Bak geçti.. Şimdi ayakta olmalısın. dimdik ve sağlam adımlarla!
İyiyim!
Bak kendine!!
İyisin...

İyi miyim gerçekten?

G.K // 22 Mayıs 2016