Kendimle Kavgam Şiiri - Mehmet Faruk Ünal

Bahsini ediyorum ya,
Kollarım iki yana açık,
Bir uçurum tepesinden.
Aslında kollarımın açık olması aslolan.
Açık.
Öylece, sırf rüzgar değil içime hapsetmek istediğim.
Belki bir düşünce.
Fakat ölüme dair.
Ama yaşama dair olanla tek ortak noktası,
Açık kollarım.
Şimdi, hayata dair olanı için kapandı sanırım.
Bir şey var
İkisi arasında sardığım, sarmaladığım,
Dahası,
Öylesine sarılasıkı değiyor yanı.
Kötü olansa yetmiyor,
Hani sorma cesaretim olsa,
“Sana da yetiyor mu? ” demek geliyor,
Düğümleniyor dilimde.
Eminim ki yetmiyordur.
Öyle açsın, öyle açız ki sevgiye.
Bir nedeni olmalı,
Ama bu da diğerleri gibi cevabı olmayan sorular köşesinde bir şey.
Bütün bunları aşıp,
Ve açıp içimin en derinini,
“Gir ulan neyi bekliyorsun? ” demek de geliyor ama,
Düğümleniyor dilimde.
Gir hadi!
Gir ve gör!
Sonrası köşe bucak sessizlik olsun.
Ama gir!
Yeter ki gir, ve öylece kal sonbahar gelene dek.
Bir yaprak tut aklında,
Düşün,
Ve git sonra.
Ama şimdi bir şey yap kendin için,
Belki az da benim,
Gir! !