Kendimle barış şiir Şiiri - Leylaa Ecrin

Kendimle Barış”

Zamanla anladım:
Her yara, sonsuz kanamaz.
Her nefret, yıkıp geçmez.
Ve bazen en büyük savaş,
kendini affetmeyi seçmektir.
Ben kendime,
“neden yaptın” demekten
“hala buradasın” demeye geçtim.
Adım adım,
gölgeyi takip eden bir ışık gibi.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Kendimi yargılamaktan
yavaş yavaş vazgeçtim.
Çünkü hiçbir mahkeme,
kalbin içindeki kadar adil değil.
Ve hiçbir ceza,
kendini sevmemek kadar ağır değil.
O yüzden bugün,
ilk kez kendime şöyle dedim:
“Sen elinden geleni yaptın.
Bazen yeterli değildin,
ama hiç pes etmedin.”

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Şimdi aynaya bakıyorum.
Korkmadan,
utanç duymadan.
Sadece bakıyorum.
Ve gözlerime
sessizce şunu fısıldıyorum:
“Ben seni affediyorum.”
Bu bir temize çekme değil,
bir baştan başlama da değil…
Sadece kendiyle barışmış
bir yüreğin suskun selamı.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Artık düşman değilim kendime.
Artık sadece…
yaşamayı öğrenen
bir insanım.
Bir sabah uyandım.
Nefretle değil,
merakla baktım pencereye.
Gökyüzü hâlâ aynıydı,
ama içimde bir şey değişmişti.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Kuş seslerine kulak verdim,
“hala buradasın” der gibiydiler.
Yüzümü yıkadım.
Bu sefer su,
sadece bedenimi değil,
vicdanımı da yıkadı sanki.
Dışarı çıktım,
yüzümde yıllardır eksik olan
bir ifade vardı:
Sükûnet.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Artık hayattan korkmuyorum,
en azından savaşmıyorum onunla.
Kaygılarım hâlâ yerinde duruyor,
ama kalbim,
artık onlarla boğuşmak istemiyor.
Ben,
kendine düşman olan birinden,
kendiyle konuşan birine dönüştüm.
Şimdi yaşamak denilen şey,
acıdan ibaret değilmiş,
bunu hissediyorum.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Bazen bir yaprak,
bazen bir çocuk gülüşü,
bazen sadece sessizlik
anlatıyor yaşadığımı.
Ve bu bana yetiyor.
Çünkü artık yaşamak
büyük planlar değil,
küçük kabullenmelerin toplamı.
Ben,
kendimi affetmedim belki tam olarak.
Ama en azından artık
kendime sarılabilecek kadar yakınım.