Kendimi Vurduğum Bir Gece Şiiri - Özkan ...

bir martı gördüm rüyamın peşinde
bir bir kendimi öldürdüğüm bir karabasan
- ki her yalnızlık aslında bir rüyadan ibaret -
uyanmak istedi gözlerim
ilk kez bensiz

kendimi özlediğim bir zamandı
hayatın bildiği gibi geldiği bir sabahtı
güneş sokak köşesine serilmişti – bir ayyaş gibi –
boşunu bir bekleyişin son demleri yaşanmıştı bir meyhane önünde
insanlar gelip geçmişti yine bildikleri gibi
pencereler sonuna kadar kırıktı
perdeler rüzgarla sevingen
kendimi özlemiştim

bir şehir akşam olmuştu
- şehir akşam olur mu ki -
sabahın ardından durulan bir gökyüzü edası kadar
bir sarhoş narasının duvarlardaki yansıması kadar
ve bir elvedanın yürekteki acısı kadar
bir şehir yalnızlık olmuştu
bütün sokak direkleri ağlamıştı

yürümüştüm kendime
kendimin üzerine gelmiştim
ve sıkıştırmıştım bir çıkmaz sokak ortasında
elindeki silahı atmıştı yere
savunmasızdı
gölgesizdi
acınasıydı
kendimi vurduğum bir gece olmalı ki
elleri elinde bütün polislerin

bir rüya gördüm rüyamın içinde
kendimi unuttum...