"kendimi Unuturken" Şiiri - Zeynep Koçar

"KENDİMİ UNUTURKEN"
Gül dediler,güldüm,içim yanarken bile
Ne fırtınalar koptu içimde kimse bilmedi
Bir "İyi misin?" düşmedi payıma nedense
Ben herkese merhem oldum,kendime yetemedim

Sustum çoğu zaman,kırılmasınlar diye
Yutkundum,gözlerim doldu belli etmedim
Yüklerini taşıdım tek tek omuzlarımda
Bir"Yoruldun mu ?" Sorusuna hasret kaldım

Kendi kalbimi unuttum,başkalarının uğruna
Ben ağlarken bile onların gülüşü kazandı
Her şey yolunda sandılar,öyle gösterdim
Oysa içinde kaç gece sabaha yara aldı

"Sen halledersin"dediler,hep öyle oldu
Kimse bilmedi,ben de bir gün dağılabilirdim
Her tebessümün ardında kırık aynalar vardı
Ben susarken bile içimde feryat gizliydi

Diz çöktüm hayata,yine de isyan etmedim
Güçlü sandılar beni,çünkü düşmedim
Oysa ben de bir kadındım sevgiye hasret
Sarılacak bir omuz,biraz anlayış bekledim

Kendime dönemedim,dönmek aklıma bile gelmedi
Çünkü birileri hep benden bir şey bekledi
Sevildim mi, değerim bilindi mi bilmiyorum
Ama sevmeyi hep ben,delice öğrendim

Bazen aynaya bile yabancı geliyorum
Bu kim diyorum,neredeyim ben?
Bir gün sessizce çekilirsem kenara
Ne darıl,ne sorgula,çünkü yorgunum ben

Kendimi unuttum belki de herkes için
Ama içimde hâlâ bir umut var küllenmeyen
Bir gün biri çıkıp"Sen nasılsın? derse
İnan o sesi ömrümce asla unutmayacağım

07.05.2025