Kendimi Unuturken Seni Sevdim

Ben seni severken aldanmışım kendime,
Kalbimi açarken, kapatmışım perdeyi.
Bir bakışın yetti beni benden almaya,
Oysa ne çok severdim, önce kendime dönmeyi.

Zamanı sayarken, sen geçmişsin içimden,
Dakikalar değil, hayaller çaldın benden.
Yoluma gölge değil, yıldız gibi düştün sen,
Oysa ben yürürdüm, düşmeden, yalancı diyarda.

Öyle yalnızdım ki, dünya bile susardı,
Kendimle barışmışken, içim usulca ağlardı.
Gözlerin değdi mi, bitti tüm dirençlerim,
Oysa ne çok severdim, kırılmadan sevilmeyi.

Ne zaman tutuldum, hangi rüzgârla savruldum,
Seninle başlarken kendimi yokta buldum.
Bir yabancı gibi bakma, yerin kalbimde sabit,
Kaybetme beni zamanla, unutma ki emanetim.

Ben seni severken, kendimden geçtim usulca,
Bir şiir gibi yazıldın, gecemin sol yanına.
Bir gülüşünle yeniden var oldum ben,
Ama her yeniden doğuş, biraz da ölmektir aslında.

Yüreğime aktın, iz bırakmadan olmazdı,
Sana ait her iz, içimi biraz yakmaz mı?
Sensiz kalınca anladım neymiş sevmek,
Kendini yok saymakmış bazen sevmekten önce.

Bir yol oldun sen bana, sonu görünmeyen,
Ben ki haritasız yürürdüm, düşmeden.
Senle düştüm sevdaya, çok ağladım,
Çünkü seninle düşmekti en güzel dilek.

Şimdi sensizliğe alışmak mı kalır bana?
Yoksa yeniden kendimi bulmak mı yaramda?
Senli hayallerde kaybettim kendimi,
Ama unutma…
Ben bir zamanlar çok severdim kendimi.
Şimdi ikimizi…