Kendimi Ararken Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Önce bir ses oldun, içimde yankı,
Ne rüzgâr bildi adını, ne de zaman.
Bir kıvılcım gibi düştün geceme,
Kaybolduğum her yerde senle uyandım.

Sokaklar seni fısıldadı gizlice,
Yüzlerde tanıdık bir sızıydın belki.
Kitap aralarında unuttuğum bir hece,
Dilime düşmeden önce seninleydim belki.

Buldum sandığım her adımda
Biraz daha çözüldü benliğim.
Sen uzaktın, ama içimdeydin,
Ben kendimden daha çok sendeydim.

Yitik aynalarda kırık bir yüz,
Dönüp bakan ben miyim, sensiz mi büyüdüm?
Her suskunluk seni anlattı bana,
Sustukça sana dönmeyi öğrendim.

Artık ne arıyorum seni dışarda,
Ne de soruyorum izini bir başkasında.
Çünkü anladım:
Kaybettiğim her şeyin ardında
Sen değil, bendim aslında…