Kendime Yolculuğum Şiiri - Halis Babat

morarmış bir karanlıkta,
pusulasız bir yolcuyum.
Engebelerle de örülmüşse,
bu karanlık yol,
ben bu karanlığın,
garip bir yolcusuyum.

nereye giderim bilmem.
gözlerim kör,
kulaklarım sağır
ve ayaklarım çıplak.
dikenlere, taşlara
basa çarpa,
yürüyebiliyorum ancak.

gece tenha,
gece sessiz.
bir ben yürüyorum bu karanlıkta
ve ayaklarım kimsesiz.
bir uğultu duyuyorum,
aç kurtların uluması.
ve ölüm yabani çakalların dişleri arasında,
arda kalmış bir kan damlası.
bir an nefesim kesiliyor,
korku ayaklarıma dolanıyor,
düşecek gibi oluyorum,
ve irkiliyorum korkularımdan,
irkilerek, tekrar yürüyorum.

yürüyorum bir bilinmezliğe,
veda gereksinimini duymadan arkamdakilere.
ve sizler,
arkamda bıraktıklarım,
ailem,
kardeşlerim,
çiçek kokulu evim
ve sevgili eşim,
bu karanlık yol benim,
ve bu karanlığın,
yolu da...
yolcusu da benim...!