Kendime yenilgim... Şiiri - Hasan Belek 2

Gönül kapısını sana, sonuna dek açmıştım,
Bu sevdayla kalbime, bir hançer gibi vurdum.
Ben her şeyi bir yana, bırakarak kaçmıştım,
Hayallerden kendime, bir darağacı kurdum.

Adını zikrederken, dilimde güller açtı,
Ben bu aşkın uğruna, her şeyimi de sattım.
Uğruna bu serden, ne hayaller vazgeçti,
Gözlerini görünce, her derdi yana vurdum.

Bir damla merhamete, ne kadar da muhtaçtım,
Her gece hayalinle, kor ateşlerde yandım.
Ben avuçlarımı göğe, ümit ile açmıştım,
Seni bu viran gönle, bir ömür sultan koydum.

Aklım bir köle gibi, emrine amadeydi,
Yolunda ben bu canı, hiçe sayıp da buldum.
Bu sevda dedikleri, kör bir bilmeceydi,
Ben senin dergahında, bir derviş gibi oldum.

Pervane olup döndüm, ateşin çevresinde,
Sonunda küllerimi, rüzgarlara savurdum.
Kayboldum benliğimin, o en ıssız yerinde,
Ben kendi ellerimle, bu isyanı yoğurdum.

Susturdum dudağımı, kan yuttum içim bildi,
Yokluğun yokuşunda, bir başıma yoruldum.
Gönül sabır taşını, kendi eliyle sildi,
Bu dipsiz karanlıkta, en sonunda boğuldum.

Aslı olmak da kolay, zordur Kerem'i bilmek,
Gözlerimde bir damla, umut ışığı olmak.
En zoru da bilerek, ateşe doğru gülmek,
Bu canlı cenazede, ruhum toprağa sundum.

Kul Hasan der heves var, ne de eski o arzu,
Bu sevda kitabını, en son sayfada kapattım.
Kalbimde taşıdığım, bu en ağır marazı,
Ben kendi ellerimle, kendimi derde kattım...

Hasan Belek
04 08 2025
Akçay