Bazen bir yabancının gözlerinde kaybolmak istiyorum.
Ne geçmişi bilsin, ne de kim olduğumu.
Sadece şu anı okusun üzerimden, satır satır.
İçimde susturamadığım sesleri duysun mesela...
Ama yargılamasın, sadece anlasın.
Bir omzun, bir kelimenin, bir suskunluğun iyileştirici gücünü anlasın.
Kırıldım diyemedim çoğu zaman.
Güçlü görünmek, susmakla karıştı.
"İyiyim" dedim, çünkü anlatınca daha çok acıyordu.
Oysa içimde büyüyen yalnızlık, sessizliğe bile dar geliyordu.
İnsan bazen kendine bile anlatamıyor içini.
Bir bakışa, bir geceye, bir şarkıya sıkıştırıyor kırgınlıklarını.
Ve sonra...
Sanki hiçbir şey olmamış gibi devam ediyor hayata.
Ama olmamış gibi görünen her şey,
kalpte bir iz bırakıyor.
Sen de öyle yapma.
Yaralarını sevmeyi öğren.
Çünkü en çok oradan sızıyor ışık.
Kayıt Tarihi : 22.4.2025 17:40:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!