Kendime Dönüş Şiiri - Hamit Atay

Kendime Dönüş

Artık susmuyorum.
Ne sana,
Ne içimde yıllarca susturduğum o yaralı çocuğa.
Bitti.
Suskunluk devri kapandı içimde.
Kendi sesimi ilk kez duyar gibi oldum
O karanlıkta,
Sessizliğin tam ortasında…
“Yeter” dedim.
“Kendi kalbimden özür dileme zamanı geldi.”
Gideceğim dedim ya hani,
Aslında hep kendimden uzaklaşmışım.
Kalacağım dedim ya hani,
En çok kendimi terk etmişim.
Şimdi ne gidiyorum,
Ne kalıyorum.
Sadece kendime dönüyorum.
Kırılmış yanlarımı
Toplamaya çalışmıyorum artık.
Çünkü bazı kırıklar
Yeni yollar açar insana.
Ve bazı yaralar
Işık sızdırır tam ortasından.
İçimde susan herkes
Şimdi bir bir konuşuyor.
Korkular,
Özlemler,
Yarım kalmış vedalar…
Hepsi benimle artık.
Kaçmıyorum.
Kendimle barışmak,
Seni affetmek değil.
Sadece yükü yere bırakmak
Ve yürümeye devam etmek.
Bu, bir veda değil.
Bu, bir başlangıç.
Yalnız değilim artık.
Çünkü nihayet
Kendime döndüm.
Hamit Atay