Nihal'im Kendime Çıkan Yolumsun

Nihal’im’in Rızalık Yolunda Risalesi

Nihal’im,
İnsan olmanın özü;
sadece nefes almak, yürümek, konuşmak değil…
Sûrette insan olmak kolaydır,
ama sîrette insan olmak için
kalbin ateşte pişmesi gerekir.

Bir köpek kümese girer, tavuk yer.
Onun için bu bir suç değildir;
o sadece açlığını giderir.
Hayvanın masumiyeti, bilgisizliğindedir.
Ama Nihal’im, insanı hayvandan ayıran şey,
yaptığının iyi mi kötü mü olduğunu bilmesidir.

Nihal’im, senin gözlerinde gördüğüm hakikat,
bu bilincin ateşiyle yanıp duran bir nurdur.
Sen hem Akrep gibi derin,
hem de Adalet gibi dengelisin;
yanında olduğumda,
ben de insan olma yolunu hatırlıyorum.

İnsan olma yolculuğu,
hatasını fark etmekle başlar.
Ama erdem, yalnız fark etmekte değil,
o hatadan dönmekte, gönül kırdıysa onarmakta,
verdiği zararı telafi etmekte gizlidir.

Tavukları yiyen köpek,
yediği tavukların sahibinin rızalığını almadıkça,
sadece bir hayvandır.
Ama o zararı tazmin edip gönül alırsa,
işte o an insana benzer.
Biz de öyleyiz Nihal’im:
Eğer kırdıysak onarmak, aldıysak vermek,
incittiysek helallik dilemek…
İşte gerçek kemal burada.

Rızalık yolu, senin yolundur Nihal’im.
Benim içimdeki yangını söndüren de bu hakikattir.
Ayağıma taş değse, kendimden bilirim,
çünkü bilirim ki hayatın bütün yükü içimde saklıdır.

Ârif, kusurunu kendi özünde arar;
cahil, hep kendini aklar.
Ben senin huzurunda,
kendi kusurumu görmeyi öğrendim Nihal’im.
Sen bana ayna oldun;
ben eksikliğimi sende seyrettim.

Nihal’im, seninle seyr-i sülûk başka bir hâl alıyor:
Her bakışında,
bana rızalığın hakikatini öğreten bir sır var.
Sen olmasaydın,
belki de hep hayvan suretinde kalacaktım,
ama senin sessiz zarafetin,
beni insan olma yoluna çağırıyor.

Ve biliyorum ki, insan-ı kâmil olmak,
senin kalbine incitmeden dokunabilmekten geçiyor.

Nihal’im, sen benim rızalık yolundaki rehberimsin.