Kendimden vazgeçtim Şiiri - Nurullah Şahin

Şimdi neredeyim, hangi enlemi bu kederin?
Bastığım toprak kayıp gidiyor ayağımın altından
Sanki bir uçurumun kenarında değil, tam dibindeyim
Oysa herkes beni düz yolda yürüyor sanıyor
Yüzümdeki o sakinlik, gözlerimdeki o donuk bakış
Sadece ustaca çizilmiş, yanlış bir intiba
İçeride kıyametler kopuyor, kimse duymuyor.
​Ne çocukluğumdaki o bayram sabahları kaldı
Ne de inandığım o masum yeminler
Bir Anatolya türküsü kadar yanık, bir o kadar ıssızım
Hangi şehre gitsem, bavulumda aynı kasvetli yağmur
Hangi kapıyı çalsam, içeride beni bekleyen bir "hiç"lik
Duvarlar üzerime gelmiyor artık, ben duvarlaşıyorum
Taş kesiliyor merhametim, buz tutuyor kelimelerim.
​Adresini yitirmiş bir mektup gibi savruluyorum
Göndereni meçhul, alıcısı çoktan taşınmış
Bakma yaşadığıma, nefes almak yaşamak sayılmaz
Ben, kendi enkazının altında kalmış bir kulum şimdi
Kurtarma ekipleri çoktan gitmiş, sirenler susmuş
Bir ben kalmışım, bir de çözemediğim bu kör düğüm.
​Ne bir sitemim var artık güneşe, ne de geceye isyanım
Kabullendim bazı gemiler limana varmadan batarmış
Ve bazı hikayeler, daha başlamadan bitermiş.
Şimdi soruyorum o sağır gökyüzüne
Bunca kalabalığın içinde, bu ıssızlık reva mı bana?
​Nurullah der ki;
İnsan, kaybolduğu yeri değil, vazgeçtiği yeri vatan bilirmiş.
Ben kendimden vazgeçtim, ruhum gurbette şimdi.
Mezarımı kazmanıza gerek yok ey dostlar,
Anlaşılmadığım her kalp, zaten benim mezarımdır...