Kendimden gecmedim

Kendimden Geçmedim (Yeniden)

Evet…
Geçtim.
İnsanların yarım kalan cümlelerinden,
hiç tamamlanmamış sarılmalarından,
bir omzuma dokunup öbüründen yük bırakan duygulardan geçtim.
Birer birer indirdim hepsini üstümden,
yorgun bir ağaç gibi silktim solmuş yapraklarımı.

Gittim…
Yolunu gölgede bırakıp dönenlerden,
“Yanındayım” deyip ilk fırtınada kaybolanlardan.
Bekledim…
Gelmeyeni, dönmeyeni,
hatta bazen
ayna karşısında kendimi bile…

Sonra durup baktım ardıma:
Birçok şey eksilmiş, çoğu yitip gitmiş.
Ama bir şey kalmış yerli yerinde:
Ben.

Kendimden hiç geçmedim.
Kırıldım, evet,
ama içimdeki özü sakladım.
Sustum bazen,
ama iç sesimi asla boğmadım.
Yalnız kaldım,
ama kendimi hiçbir zaman kapı dışarı etmedim.

İşte bu yüzden
yıkılmadım.
İşte bu yüzden
hala içimde yanmayı bilen bir ışığım.

Artık sevgiyi dilenmem,
yüreğimde çoğaltır, ellerimle veririm.
Artık kimsenin yokluğunda eksilmem,
varlığımla tam,
gidişiyle sarsılmayan bir ben’im.

Çünkü ben,
bir başkasının sevdasından değil,
kendi enkazımdan doğdum yeniden.

Şimdi her adımım
geçmişin gölgesinde değil,
kendime çizdiğim yolda yankılanır.
Affettim kalbimi kanatanı,
ama yeniden kanamasına izin vermedim.

Bu kalp…
çok ağladı.
Ve bir sabah
sustu.
Sustukça büyüdü içinde bir başka ses —
ne bağıra çağıra, ne sessizce suskun:
Sadece
daha sade,
daha derin,
daha kendisi olan bir ben…

Her şeyden geçtim.
Ama kendimden…
asla.