Kendi yolculuğum Bölüm - IV -

Meyhanede sorgularken polisler beni
Sömürmek istedim tüm beyinleri
Dünyada doğanın tek hatası olan insandı benim tek derdim
Ateşi bulduğum ilk anda damarlarımda akan devrimi yaktım
Doğanın kendisinden daha korkunç şeyler yaptım
Yeryüzünde görülmedik katliamlar
Elimde pala kestim
Kestim
Kestim
Toprağa düşerken başları
Kanı siyah akıyor mu diye baktım
Ruhum öldü ben yeniden doğdum
Ruhum öldürdü ben kendi içimde dev oldum
Mavi gökyüzünde denizin kan kızılı köpüklerini gömdüm
Akarken volkanın kızgın ateşi
Kustum kıyılara
Denizin çakıl taşına mahkûm ederken yalnızlık beni
Korktum
Ürperdim
Sonra denizin kıyılarında gözlerimi yıkadım
Senli zamanların filminden önce
Kumsallarda eski ayak izlerini aradım durdum
Ufukta birleşirken yavaş yavaş son hayal çizgim
Biliyor musun artık umursamıyorum da insanları
Mavi dünyayı uzaydan görmüş gibi tekil kalmış bir gözüm
Güneş yine yalamaya başladı çirkin yüzümü
Ben baktıkça o kızardı
Mavi göz kapaklarında gizlenmiş dünyadaki ihanetler sıra sıra
Yine sabah oldu başımda dolu tonla sancı
Beklerken kıyameti toprağıma bir girdim / bin doğdum
Gelecek saniyelerin üstlerine binerek uçtum
Kovalarken akrep beni inadına savaştım
Kirlenmiş ruhlarımız üç tanrılı “kum / deniz / güneş “
Birde arkamızda Ay’a mahkum edilmiş temizleyici Med Cezir
Başucumda duran kadın değil miydi cehenneme iten bizi