Kendi Hüznümü Taşırken...............

Son tangosunu yapıyor güneş
Müsvedde satır başlarında,
Sıska yağmurları ateş basıyor
Titreyen elleriyle tutuyor aç karanlıkları
Asi ve yılgın ağıtlar
Sarhoş avuntuların yarınsız şiirlerinde
Kutsal çığlıklar atıyor
Kentler susuyor
Sabaha uzanan günün gözlerinde
Bir kadın
Daha güz bitmedi diyerek kendini oyalıyor.

Güneş şehrine kırgın bugün
Kirpiklerinden ter damlıyor
Kırık kollarıyla sevdasını kucaklarken
Dudağından düşmeyen hüzünlerle
Hasta yalnızlığına kanıyor
Bağrına düşen söz
Usulca dokunuyor gerçeğe
Farklı sevişiyor bulutlar
Zamansız giyinen mevsimlerin
Tek cümlelik repliklerinde.

Göğsümü yırtıyor gecenin ardındaki hıçkırık
Sonsuzluğu sorguluyorum
El yazması kitapların
Kadim hikâyelerinde,
O an bir yangın başlıyor içimde
Bütün şiirler adsız
Bütün hayaller yarım kalıyor
Islak bir düş gibi
Titriyorum bulutların üstünde
İşte tam şurada
Yüreğimin en ücra köşesinde
Yalnız bir Eylül oluyorum
Üşüyorum yeşilin öteki yüzünde.

Bak işte imgelerim çırılçıplak
Alacaklısıyım şiirlerin
Aydınlığıyım umutların
Sorguda hazırım
Namlunun ucundayım
Bazen taş fışkırır kalbimden
Bazen binlerce çiçek
İkinci el kelimelerden türeyen
Kavgalar korkutmaz beni
Anlamazlığa gelirim
İçi boş fantezileri
Masum hayaller kurarım
Şiirimin gölgesine kaçmadan
Ezber ettiğim yolun aklanmış kaldırımlarında
Gidemeyeceğim bir adresi ararım
Yürürüm, ölümüne ve sahiplenerek…