Kendi Halime Şiiri - Selcuk Arısoy

Bırakmışken kendimi değişmezliğin gerçekliğine,
Umutlarım teslim oldu çaresiz, çaresizliğime.
Yapageldiğim tek şey nefes alıp vermek olmuşken,
Kapatıyorum dikip ufka gözlerimi,
Yarını şüpheli aydınlıklara ben.

Kimseden değil, aslında vazgeçmişken kendimden,
Ve boğuluyorken arada kalmanın verdiği ıztırapla,
Akmıyor artık gözyaşlarım , kalbimi ısıtmak için bile.

Yok bir beklentim kimseden aslında,
Bırakın sadece ruhumu, huzur bulduğu rüzgâra.
Ve erisin içimdeki huzursuzluk buzları,
Tozlu yolların çocuksu sıcaklığında.

Kır da oynayan çocuk sesleri sarsın etrafımı,
Güneşin tebessümü vururken yüzüme.
Boğmasın beni ayrıca hiç kimse,
Tek kelamla bile...