Kendi cehenemimi kendim Yaratım

Kendi Cehennemim

Ben kendi cehennemimi kendim yarattım,
Aşkın ateşinden damla damla topladım közleri.
Her sözüne iman ettim,
Her gülüşünü kutsal bildim,
Ve sonunda bir put gibi tapındım sana.

Şimdi elimde kırık heykeller var,
Gözlerimde kül olmuş rüyalar.
Bir tek senin adın yanıyor hala,
Bütün dualarımda sustuğum isim…

Sevda dedikleri böyle mi olmalıydı?
Cenneti gösterip cehennemi tattırmak mı?
Yoksa aşk, sadece gölgemle alay eden
Bir yanılsama mıydı?

Her gece kalbimin taş avlusunda
Bir gardiyan gibi dolaşıyorum,
Kaçış yok, kapılar mühürlü.
Kendi zincirlerimi kendim örmüşüm
Senin gözlerindeki sessizlikten.

Unutmak istiyorum,
Ama her unutma çabamda
Seninle yeniden karşılaşıyorum.
Adını sildikçe,
Daha koyu yazılıyor kalbime.

Şimdi anlıyorum:
Beni yıkan sen değil,
Sana inancım olmuş.
Aşk sandığım şeyin altında
Kendi saflığımın mezar taşı yatıyor.

Ve ben, kendi cehennemimde
Kendi ateşimle yanarken,
Biliyorum:
En ağır darbeyi sen değil,
Kendi kalbim vurmuş bana

Söz : Azrail