Kenan Yaşar Şiirleri - Şair Kenan Yaşar

panjurları kapalı pencerenin/ bir yerde
bu akşam sis oturur masasına zamanın
ışığını yitirmiş ufka bulutlar perde
iner karanlık yalnız yüreğine amânın

gölgeleri titreşir göllerde meşelerin

ateşten elim yanar aşktan yüreğim
yangınlar utanır söner bu gece
mevsimin sesine merhamet konar
kar fırtına yağmur diner bu gece

en gizli gerçeği çıplak görürde

yüreğini aşk mı böldü dediler
sustu… gülümsedi… bildi dediler
uyudu… yari gördü rüyalar ikliminde
bir daha uyanmadı… öldü dediler

yağmuruna yer gök nasıl dayanır
şimşeği bir başka çakar çorum’un
zemheri ayından birden uyanır
ırmağı bir başka akar çorum’un

şehrin sokakları gökyüzüne eş

ters yüz olmuş bir çağın çalınır düdükleri
en çukurda duruyor en yüksek dedikleri

bakarsın hakikati tespih eder dilleri
gel gör ki hiçbir dine uymaz söyledikleri

kederlenirsin gönül dostluklar nerde diye
bilmez misin ki vefa bir köpekte kalmıştır

mertliği bozdu diye boşa söyler köroğlu
önce yürek bozulmuş suç tüfekte kalmıştır

beyazdın kir sandılar yunaklara koydular
aşka kurban saydılar sunaklara koydular

sesini şamdanlara gözlerini fanusa
ırmak gibi kanını çanaklara koydular

kırılmışsın aşıkların teli kopmuş sazı gibi
istersin istemem dersin gelin kızın nazı gibi

ne efendilik bilirsin ne efendini bilirsin
doğduğu yerde tüneyen kümeslerin kazı gibi

ağlar sonbahar bile haline yaprak yaprak
dokunaklı türküler seni söyler bu akşam
gökyüzü zindan gibi idam mahkumu toprak
seni dertlere salar beni neyler bu akşam

asma bahçeleriyle, babil mahzun kalırken

tak tak diye birden çalındı kapı;
haber var dediler sana ölümden
yıkıldı başıma beş katlı yapı
‘peşindeyim’ demiş ‘kaçsın önümden’

kalıverdim öksüz şaşkın budala